นิทานคุณธรรมก่อนเรียน โดย นักเรียนโรงเรียนบ้านหนองตะไก้ วันพฤหัสบดีที่ 17 กุมภาพันธ์ 2565
นิทานพื้นบ้าน เรื่อง เณรน้อย
มีหลวงพ่อองค์หนึ่งจำพรรษาอยู่กับเณรน้อย….นานๆจะมีพระต่างถิ่นมาเยี่ยมสักครั้งหนึ่ง
วันนี้มีพระต่างถิ่นมาเยี่ยมหลวงพ่อ…เณรน้อยนึกสนุกขึ้นมา…คิดหาวิธีที่จะให้ตัวเองสนุกและมีความสุขที่สุด
พอคิดได้แล้วก็วิ่งไปรับสิ่งของที่พระต่างถิ่นหิ้วมาฝาก
เณรรับย่ามและสิ่งของแล้วจึงพูดกับพระต่างถิ่นว่า”หลวงพี่ครับ หลวงพี่ต้องทำใจหน่อยนะครับ” “มีอะไรหรือเณร” พระต่างถิ่นถาม
เณรน้อยได้พูดว่า”หลวงพ่อผมหูตึงแบบสุด
พูดแทบจะไม่ได้ยิน ต้องตระโกนคุย“…”ไม่เป็นไรเณร คนแก่ก็งี้แหละ“พระต่างถิ่นกล่าว
เสร็จตามแผนเณรน้อยแล้ววิ่งสุดๆ ไปหาหลวงพ่อที่กุฏิ
หลวงพ่อกล่าวว่า “เณรน่าจะสำรวมบ้างนะ วิ่งได้ไงเป็นเณร” เณรน้อยกล่าว”หลวงพ่อครับ ของอย่างนี้ต้องรีบรายงาน” …”อะไรกัน” หลวงพ่อกล่าว
เณรน้อย “คือว่ามีพระต่างถิ่นมาเยี่ยมหลวงพ่อ”
หลวงพ่อ”ก็ธรรมดา” …เณรน้อย “เปล่าครับ องค์ที่มานี่หูแก่ตึง
หลวงพ่อต้องตระโกนคุยนะหลวงพ่อ”
หลวงพ่อ”ไม่เป็นไร ดีแล้วที่บอกไว้ก่อน”
เสร็จเรียบร้อยเณรน้อยเข้าไปแอบดูผลงานของตัวเอง….
พระต่างถิ่นพอมาถึงก็ตระโกนด้วยเสียงอันดังแบบสุดๆ
พระต่างถิ่น “เป็นไงหลวงพ่อ สบายดีหรือเปล่า?” หลวงพ่อได้ยินก็ให้นึกสงสารว่า
อายุยังน้อยไม่น่าจะเป็นคนหูตึง นี่แสดงว่าต้องหูตึงแบบสุดๆ
จึงตระโกนกลับไปด้วยเสียงอันดัง
หลวงพ่อ “สบายดี แล้วท่านเป็นอย่างไรบ้าง?” …พระต่างถิ่นกล่าว “สบายดี”
หลวงพ่อ “งั้นก็ดีแล้ว ขอให้เจริญในธรรม”
หลวงพ่อคุยนานเข้าหลวงพ่อชักเหนื่อย
จึงพูดขึ้นเบาๆว่า “น่าเสียดายความรู้ก็ดี พรรษาก็มาก แต่กลับหูตึง”
พระต่างถิ่นได้ยิน “ผมไม่ได้หูตึง ท่านนั้นแหละหูตึง”
หลวงพ่อรู้ทันทีว่าโดนเณรแกล้งเข้าแล้วจึงพูดว่า
“ช่างเถอะ”
…พระต่างถิ่นก็เลยงง!!
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“การที่เราทำอะไรแล้ว
เราชอบเราสนุก…แต่คนอื่นเดือดร้อน ไม่ควรทำเป็นอย่างยิ่ง
ที่มา ;
